Na 4 weken lieten de artsen hem langzaamaan ontwaken. Dat proces duurde zo’n 3 weken. Johan zelf kan er zich niets van herinneren. Zijn vrouw en dochter des te meer. Vooral toen ze te horen kregen dat de kans op overleven praktisch nihil was.

Opnieuw beginnen

Johan: “Het moet voor hen een zware tijd geweest zijn. Ikzelf heb er niets van meegekregen. Hoe ernstig het is geweest drong pas goed tot me door met de start van de revalidatie. Dat was half december 2020 in de kliniek van Libra, locatie Blixembosch. Ik moest alles weer opnieuw aanleren, net als een peuter. De therapeuten waren enthousiast; ‘Kijk eens wat je allemaal weer kunt na 3 weken’. Voor mij ging het veel te langzaam, het schoot niet op voor mijn gevoel.”

Toch een fijne tijd gehad

Johan: “Ja het is heel raar, maar ik heb hier op locatie Blixembosch een fijne tijd gehad. Er werken alleen maar engeltjes, stuk voor stuk. Mijn mede-revalidant zei: ‘Ge het hier alleen mer goei en heul goei’, op zijn Brabants gezegd en daar ben ik het helemaal mee eens. We hadden op de afdeling een heel fijn clubje. Iedere ontmoeting voelde als een feestje, zonder uitzondering. En wat hebben we veel gelachen, ook later toen ik poliklinische verder revalideerde.”

Verder bij de fysio om de hoek

Johan: “Aan alles komt een einde, ook aan de periode bij Blixembosch. Ik ga nu verder oefenen bij de fysiotherapeut bij mij in de buurt. En de nieuwe fysio, een jongeman, is ook weer zo’n geweldig mens. Ik geniet met volle teugen van die mooie ontmoetingen. Dáár gaat mijn hart sneller van kloppen.”